Ο σχεδιασμός της κατοικίας επηρεάστηκε από την παρουσία μιας λίμνης στο οικόπεδο. Όλοι οι κύριοι χώροι της στρέφονται προς τη λίμνη και έχουν θέα σε αυτήν. Η δομή της αποτελείται από διαφραγματικούς τοίχους (τοίχους με ανοίγματα) που συγκλίνουν και αποκλίνουν μεταξύ τους. Ανάμεσά τους σχηματίζονται ενδιάμεσοι χώροι σε σχήμα τραπεζίου. Τα ανοίγματα δημιουργούν διαφάνειες και αδιαφάνειες, οπτικές φυγές και προστατευμένες περιοχές. Οι διαφορετικές γωνίες (είτε οξείες είτε αμβλείες)  άλλοτε ανοίγουν και άλλοτε κλείνουν το οπτικό πεδίο αλλάζοντας την αίσθηση του μεγέθους.  Ένας άξονας κίνησης διασχίζει εγκάρσια το σπίτι δημιουργώντας περιοχές στάσης εκατέρωθέν του (καθιστικό, κουζίνα, τραπεζαρία κλπ). Οι κάτοικοι του σπιτιού μπορούν εξίσου να κινηθούν ελεύθερα στον χώρο ανάμεσα στα ανοίγματα. Η σύγκλιση των τοίχων, εγκλωβίζει μεγάλο μέρος των ανακλάσεων και υποβοηθά την ακουστική αυτονομία κάθε περιοχής, χωρίς να περιορίζεται η οπτική διαφάνεια. Η διαφορετική γωνία ενισχύει αυτό το φαινόμενο, καθώς αλλάζει η κατευθυντικότητα. Οι επιφάνειες των τοίχων, εκτός του ότι περιορίζουν τον χρόνο αντήσησης επιπλέον λειτουργούν ως εκθεσιακός χώρος για μια μεγάλη συλλογή πινάκων.

Η κλίση της οροφής ακολουθεί την κλίση των τοίχων: Άλλοτε κλίνει προς τη λίμνη και άλλοτε προς την άλλη κατεύθυνση. Το ύψος της διαφοροποιείται ανάλογα με τον χώρο. Για να μεγιστοποιηθεί ο φυσικός φωτισμός, η οροφή διαχωρίζεται από τους τοίχους. Ένας γραμμικός φεγγίτης που διασχίζει όλο το μήκος της δημιουργεί την εντύπωση πως η οροφή “αιωρείται”. Η αιώρηση συνεχίζεται και στην όψη της κατοικίας, όπου οι πρόβολοι / σκίαστρα βγαίνουν από τον όγκο του σπιτιού χωρίς να ακουμπούν στους τοίχους σε κανένα σημείο.